Ποιο είμαστε...

Η νοοτροπία μιας χώρας γεννιέται και στηρίζετε από τους ανθρώπους της. Οι άνθρωποι αυτοί, είναι υποχρεωμένοι να μαθαίνουν στα παιδιά τους την κληρονομιά της χώρας που ζούν, να την σέβονται, να σέβονται και τον εαυτό τους και τους υπόλοιπους. Απλές αξίες της ζωής. Αυτό εμείς δεν το κάνουμε. Πράτουμε ακριβώς το αντίθετο. Χωρίς αυτές τις ευαισθητοποιήσεις μια χώρα είναι καταδικασμένη. Όλοι έχουμε ευθύνη για όλα. Από την πολιτική και το τρόπο ζωής μας μέχρι την διατροφή μας και κάθε μορφή ζωής αυτού του πλανήτη. Είμαστε υποχρεωμένοι να τον σεβόμαστε. Να τον προστατεύουμε και να φυλάτουμε ως θησαυρό όλα του. Πολλοί είναι εκείνοι που μεγάλωσαν χωρίς τέτοιες ευαισθησίες. Είμαι σίγουρος για το κενό που κρύβουν πάντα μέσα τους. Τους διακρίνω ανάμεσα σε άλλους όταν αργίες ή ΣαββατοΚύριακα φεύγουν από την πόλη με προορισμό ένα χωριό σε ένα βουνό ή σε μια ακροθαλλασιά. Μακριά από την πόλη μεν αλλά διαβάζουν εφημερίδα περιμένοντας την ώρα του μεσημεριανού και στην συνέχεια του γαστρικού ύπνου.

Εχουμε ξεχάσει, κάθε μέρα και πιο πολύ, να ακούμε, να βλέπουμε, να νιώθουμε, να μυρίζουμε, να γευόμαστε όλα αυτά που μας δόθηκαν. Αηδόνι δεν νομίζω να ξαναδώ ποτέ, όπως και πολλά άλλα ζώα με τον καιρό θα τα βλέπουμε σε ταινίες μόνο σαν τους Δεινόσαυρους. Θέλω να σταματήσουν οι σκέψεις μου στο άκουσμα ήχων από τρεχούμενα νερά, από πουλιά. Να ανοίξω τα μάτια και να τα δω, να δω τα δέντρα που προσπαθούν κάθε μέρα να φτάσουν τον ήλιο. Να νιώσω τον δικό τους χωροχρόνο. Τις μυρωδιές όλων μαζί να πλέκουν  αρώματα που ποτέ δεν ξεχνιούνται. Άλλο άρωμα τη μέρα και άλλο το βράδυ. 'Οπως και άλλοι πολλοί, μπορώ και εγώ να γράφω ώρες ατελείωτες για την ζωή περα του ανθρώπου. Θεωρώ τον εαυτό μου τυχερό που μπόρεσα να δω, να ακούσω, να μυρίσω από μικρό παιδί. Ευχαριστώ για τις αναμνήσεις αυτές και συνέχεια τις εμπλουτίζω με την πρώτη ευκαιρία. Πιο παιδί από αυτά που γεννιούνται σήμερα το βλέπει έστω και για λίγο ο ήλιος. Προσπαθώ να ζω την κάθε ημέρα σαν να είναι η τελευταία. Μιμούμαι τις αισθήσεις του κόσμου της φύσης και των ζώων στο βαθμό που μπορώ, γιατί είναι η μόνη πραγματικότητα, είναι ο μόνος δάσκαλος που μπορεί να σε βοηθήσει σωστά, φυσικά. 

Απλά γιατί και εμείς από εκεί προερχόμαστε...